hilarious me

samo się pisze to
samo się
samosia
ja
sam

słowo
znak
drogowskaz
kierunek ruchu
uczuć i emocji

zdaje mi się czasem, że między mózgiem a czaszką tworzy się kopuła zapachów wciąganych wraz z powietrzem

tańce podróże
percepcje szyny
filmy czas
moje moje moje
ja

za dużo za wiele
mnie

to jedyne jednak
co w zasięgu moich możności
ogarniania

ogarnij się Kopciuszku
już dawno po dwunastej

obowiązki
nie dla mnie
ja lotny zbyt
spontaniczny
ułożony

antagonizm goni antagonizm
prawo wieku
gówniak
robak
albatros z wiersza
co go bardzo polubiłem

mały ja nielot
co o lataniu bajdurzy
i codziennie wie
że daleko mu jeszcze
że brak mu węglowodanów
coby pobudzić
ożywić
skrzydła i
wzlecieć
muskając powietrzem liczne twarze

ludzie
są
i co
tak jak ja
może inaczej

nie wiem nic przecież
podobno to wiem

należałoby skończyć
ten wersotok
i ogólnie wszystko
coby było
tak dramatycznie

śmieszny ja.

freedom trip

Od pierwszych chwil, najtrudniej było pogodzić się z wiecznym brakiem. Brakiem dosłownie wszystkiego, co wcześniej było na wyciągnięcie ręki. Poczynając od pieniędzy i jedzenia, a kończąc na połączeniu z internetem - musieliśmy poprzestać na tym co akurat posiadaliśmy, z nadzieją na ludzką życzliwość i własną zaradność. Nie było łatwo, pierwsze dni ciszy naznaczone były momentami frustracji, zupełnej rezygnacji i chęci powrotu. Byliśmy jak narkomani na detoksie, nie było dnia bez awantury. Krzyczało się ile sił w płucach i odchodziło w przeciwnym kierunku. Początkowo martwiliśmy się wspólnie o siebie, często zostając w miejscu rozłąki, rano cieszyliśmy się z powrotu drugiej osoby. Każdy z nas zaliczył taki epizod i każdy z nas już wie, że nie da się wrócić. Nas już nie było, gdy byliśmy na miejscu i żyliśmy "swoimi sprawami". My byliśmy już w drodze, gdy się spotkaliśmy, poznawaliśmy i gdy dorośliśmy do myśli o życiu naprawdę. Pierwszą przygodą na naszej trasie było pakowanie tych rzeczy "najprzydatniejszych" i zdanie sobie sprawy, jak niewiele potrzeba do rozpoczęcia wędrówki. Jak się wkrótce okazało nikt z nas nie zdawał sobie sprawy jak bardzo byliśmy więźniami. Widzieliśmy nasz plan jako krótki bieg tu i tam w promieniach słońca, jako przepłynięcie jeziora w blasku księżyca. Niemałe było nasze zaskoczenie, gdy przekonaliśmy się, że to tylko chwile, urywki zdarzeń jak z tych filmów, w które zdarzało nam się wpatrywać z lubością i tęsknotą.

Dziś, z perspektywy czasu, widzę jak było to piękne - nasze zszarpane wtedy jak struny głosowe relacje . Każdy musiał przeżyć "wyjście z gniazda" samotnie. Nie wszyscy od razu znaliśmy ten rodzaj autonomii własnego ciała i umysłu od reszty masy ludzkiej. Wspólnie już, nauczyliśmy się jednej z najważniejszych umiejętności: nie potrzebować. Byliśmy głodni jedząc, pijąc czuliśmy pragnienie, pracując potrzebowaliśmy pieniędzy. Poznaliśmy wtedy, że wolność smakuje najlepiej na pusty żołądek, z wywiniętymi na wierzch kieszeniami. Nauczyliśmy się prosić i szczerze dziękować. Ale przede wszystkim, nauczyliśmy się być szczęśliwymi ludźmi.
Było nas troje. Ja, Ona i On.

per... per... blee.

to nie ta noc
już ucieka
przed świtaniem
odchodzi
chwyta łapczywie
ostatnie czarne chmury
mówią mi
'idź spać póki...'

póki co?
ciemno
póty nie razi
rzeczywiste
to coś

to nie ta noc
nie to nic
w sercu
same troski
za dużo
za wiele!
i zbyt mało
nieustannie

ciemności mi się chce
ciemności nieustannej
wiecznej rozciągłej
nieprzerwanej namacalnej
nieprzeniknionej
znajomej
ze swego czarnego bytu

bo to już nie sprawa istnienia
to rzecz zmęczenia
troskami o sprawy
z których przelewa się jaźń

nie do zniesienia
ta cała percepcja!

po szynach

ciało żywe
widzialne
zza szyby
oddala się nienaturalnie

zjawiskowo mknie
siłą cudzą
na barkach nieożywionych
misternych machin

zazwyczaj oddala się
mając za cel punkt B
bywa i tak
sam ruch potrafi być celem

siła pchająca wsłuchuje się
w zamierzenia popychanych

obserwacja ta wymaga
dość sprawnego oka
zarówno mechanicznie
jak i empirycznie

wystarczy się zatrzymać
usiąść i użyć wzroku
pozwolić mu na konszachty
ze światłem co się odbija

zobaczymy
jak jedzie tramwaj
i pcha istnienia

movie

jak w dobrym filmie
wszystko zdaje się
być na swoim miejscu
fabuła łączy się
nie brak płynności
w splocie
wydarzeń

wachlarz emocji
kreacji psychologicznych
śmietanki
najautentyczniejszych w fachu
aktorów

piękne pejzaże
bogate zdobienia pomieszczeń
gdzie ścierają się emocje

całokształt żywy
do złudzenia
prawdziwie realistyczny

a jednak płaczę
zaraz po klapsie
kończącym ujęcia

disco polo

tańczmy póki nam grają
póki ładują w nas
karkołomne potrzeby

tańczmy jak nam zagrają
niech nas poniesie
zdziczały tłum

tańczmy bo
mamy ręce i nogi
co poniektórzy
tylko nie mogą
machać w szale
ale na nich się nie patrzy
mamy wzrok
można go odwrócić

tańczmy póki starczy sił
dopóty grają inni

tańczmy bośmy młodzi
i winniśmy tańczyć
skoro tylko grają

ale po co?
ja nie wiem
ja mam to gdzieś
głęboko
we własnych ramach poczucia rytmu

mnie nie bawi disco polo