Too Young To Die

Gdybym miał umierać, to nie bałbym się. Z zaciekawieniem obserwowałbym człowieka, z którego uchodzi życie. Bez zbędnych sentymentów pożegnałbym się ze światem, bez żalu wyznałbym, że tak naprawdę nic mnie tu nigdy nie trzymało. Gorąco ucałowałbym ludzi, których opuszczam, obiecując z uśmiechem, że nie zapomnę wysłać pocztówek. Szeptałbym zatrwożonemu ciału, żeby się nie bało i tłumaczyłbym sprawę nieodwracalnej rozłąki.

Gdybym miał umierać, to najlepiej w tej cieplejszej części roku, aby spektakularnie i na przekór obumierać właśnie, gdy wszystko w naturze budzi się do życia. I pisałbym wiele, gdybym miał umierać, o tym co kocham i nie bałbym się mówić ludziom jak są wspaniali.

I chociaż nie śpieszy mi się z tym umieraniem, to paradoksalnie i zupełnie dziś niemodnie, świadomość skończoności życia napawa mnie spokojem i radością, że to trwanie tu, w tym wszystkim ma swój limit. Cokolwiek zrobię z tą garstką czasu, to i tak, w obliczu końca staje się nieistotne. Dlatego nie boję się żyć, a wszystko, co mnie spotyka, kontempluję bez zbędnego pośpiechu.